Asgari ücretle bir aileyi geçindirmek... Bu, çoğumuzun düşündüğünden çok daha büyük bir mücadele. Her sabah, ağır bir yükün altında uyanmak, başını yastığa koyduğunda ise aklından çıkmayan endişelerle boğuşmak... Bu bir hayat değil, hayatta kalma savaşı! Faturalar birikiyor, mutfak masrafı bitmek bilmiyor, çocukların ihtiyaçları her geçen gün artıyor. Ama maaş? O hep aynı, yetmeyen, tükenmiş bir rakam olarak kalıyor.

Her ayın sonunu getirmek, adeta bir cambazlık. Bir yandan karın doyurmaya, diğer yandan bir geleceğe umutla bakmaya çalışıyorsunuz. Ancak, bu umut her geçen gün biraz daha azalıyor. “Bugün ne pişireceğim?”, “Kirayı nasıl ödeyeceğim?”, “Çocuğuma istediği o kıyafeti nasıl alacağım?” soruları, gece gündüz beyninizi kemiriyor. Peki bu adil mi? Bir insan, hayatını bu kadar zor koşullarda mı sürdürmeli?

Asgari ücretle çalışan insanlar, bu toplumun en görünmez kahramanları. Onlar, tüm bu zorluklara rağmen ayakta kalmaya çalışıyor, sevdikleri için mücadele ediyor. Ancak her şey bu kadar zor olmamalı! Kimse, yaşamını sürdürmek için bu kadar çaresiz hissetmemeli! Bir evin sıcaklığı, bir ailenin huzuru, bir çocuğun mutluluğu, bu kadar kırılgan olmamalı!

Bu ülkede, asgari ücretle yaşamanın ne demek olduğunu bilenler, her gün bu zorluğun altında eziliyor. Ve bu insanlar, hak ettikleri değeri, hak ettikleri yaşamı görmeyi bekliyorlar. Çünkü hayat bu kadar zor olmamalı, çünkü bir insan onuruyla yaşamalı, çünkü her birey, insanca yaşamanın ne demek olduğunu bilmeli! Bu adaletsizliğe son vermek, hepimizin sorumluluğunda!Tabii, işte asgari ücretle ev geçindirmeye çalışan insanların yaşam mücadelesini anlatan duygusal ve sert bir köşe yazısı:

Asgari Ücret: Geçinmek mi, Sürünmek mi?

Asgari ücretle bir ev geçindirmek… Bu, kelimelerle anlatılması zor bir mücadele, adeta bir hayatta kalma savaşı! Her ayın başında gelen maaş, ayın ortasına bile varmadan tükeniyor. Elektrik, su, kira... Bir de çocukların masrafları, sofraya konacak ekmeğin derdi var. Evet, bir lokma ekmeğin, bir yudum suyun hesabını yaparak yaşıyoruz!

Her gün, sabahın köründe kalkıp işe gitmek, alın teri dökmek, akşam eve yorgun argın dönmek… Peki ya karşılığı? Yüzlerce faturanın altında ezilen, borç batağında çırpınan bir yaşam mı? Gece başını yastığa koyarken düşüncelerine pranga vuran endişeler mi? Her gün, “Yarın nasıl geçineceğim?” korkusuyla yaşamak mı? Bu mudur insana reva görülen hayat?Çocukların isteklerine “olmaz” demek, pazarda ucuzunu bulabilmek için tezgâh tezgâh dolaşmak, markette fiyat etiketi okuyarak alışveriş yapmak… İnsanca yaşamak bu mu? Onurlu bir yaşam böyle mi olmalı? Bir insanın en temel ihtiyaçlarını karşılamak bu kadar zor mu olmalı?

Asgari ücretle geçinmeye çalışan insanlar, her gün bu sorularla boğuşuyor. Sadece karnını doyurmak için değil, aynı zamanda hayatta kalmak, onurunu korumak için savaşıyor. Ama bu savaş adil değil! Herkesin insan gibi yaşama hakkı varken, neden bazıları sadece hayatta kalmaya çalışıyor? Neden birileri lüks içinde yüzüp, diğerleri kırıntılarla yetinmek zorunda bırakılıyor?Bu sistem böyle devam edemez! İnsanca yaşamak bir lüks değil, bir haktır! Asgari ücretle geçinmeye çalışan milyonlarca insan, bu haksızlığın bedelini en ağır şekilde ödüyor. Ve bu insanlar sadece daha adil, daha insanca bir yaşam talep ediyorlar. Bu talepler, görmezden gelinemez, kulak ardı edilemez. Çünkü bu mücadele, hepimizin mücadelesi!