Yazın gelmesini bekleriz de bahar beklenmez.
Güz de özlemle anılır ki sararan yapraklarıyla ama…
Üzerine şiirler yazılmayan tek mevsimdir bahar.
Oysa tabiatın yeniden uyanışı, doğanın tüm renkleri, sarılar, beyazlar, morlar, pembeler en değişken tonlarını baharda gösterir.
Alabildiğine yeşildir her taraf.
Ağaç dallarının patlamak için pusuda beklediği tomurcukları birer çiçek atarak tüm canlılara gülümser.
Toprak ana kabardıkça kabarır, içinde ne varsa dışarı çıkabilmesi için adeta kapıları aralar.
Bahardır bu mevsimin adı.
Ne şairler bahseder, ne sevgililer.
Bahar çocukların mevsimidir.
Kırlarda koşacakları, çiçekler toplayacakları, börtü böceği kovalayacakları mevsimlerdir.
İlk kez bir çağalayı ısıracakları, çileğin tadına bakacakları, ağaçlardaki kel dutların olması için sabırla bekledikleri günlerdir.
Baharı ancak çiçekler, ağaçlar, yeşermeyi bekleyen tohumlar bir de çocuklar bekler.
Ne kadar benzerler birbirlerine.
İkisi de büyümek, serpilmek, tüm enerjisini açığa vurmak için bugünleri ararlar.
Ama ömrü kısadır baharın.
Bir yağmurdu, bir rüzgardı, bir güneşti derken şöyle rahat verecek günleri çok azdır.
Bazen bir dağ gezisinde aniden bastırır yağmur.
Bir hafta sonu programı yaparken, tüm planları suya düşürendir.
Ansızın gelendir.
Çocuk gibidir.
Ne yapacağı belli olmaz.
Ama her haliyle sevilir bahar, tıpkı çocuklar gibi.
Kızamazsınız mevsimin tutarsızlığına.
Kış gelmeye başlayıp, yapraklar sararıp dökülürken birilerine tutunmaya çalışan aşıklar, baharda sanki birbirlerinden kaçarlar.
Bahane ararlar buluşmamak için.
Bahar, çocuklara iyi geldiği kadar büyüklere iyi gelmez.
Azdırır romatizmalarını ihtiyarların.
Yaz gibi de değildir.
Ansızın tutumu değişiverir.
Şakaya verir her yaptığını.
Ama çocuksudur, masumdur, sevecendir.
Sıcaklığı incitmez, soğukluğu üşütmez.
Issızlığı sevmez bahar.
Ne zaman ne yapacağı belli etmez.
Bir bakmışsın gök gürlemiş, ağlamış.
Ansızın sular boşalmış yeryüzüne.
Hiç güven olmaz tahmine bu mevsimde.
Ama yine de olmaz baharsız.
Reyhan, gül ve papatyasız bir hayat gibi.