Ne başımıza geldiyse ayrılıktan geldi.
Sınırlarımızı ayırdık, ülkeyi böldük.
Oysa aynı ülkenin, aynı milletin insanlarıydık.
Onlar ve bizler olduk bir süre sonra.
Birbirimizi istemez olduk.
Ama aynı dünyada yaşıyorduk.
Mahallelerimizi ayırdık.
Onların mahallesi, bizim mahallemiz dedik.
Oysa aynı şehirde yaşıyorduk.
Evlerimizi ayırdık.
Babamın evi, kardeşimin evi, benim evim dedik.
Oysa biz hepimiz tek bir evdik.
Odalarımızı ayırdık.
Senin odan, benim odam oldu.
Oysa aynı evin içinde yaşıyorduk.
Yetmedi.
Yataklarımızı, yastıklarımızı ayırdık.
Bir yatakta, bir yastıkta, bir yorganda uyumayı unuttuk.
Sofrada tabaklarımızı, bardaklarımızı ayırdık.
Oysa aynı sofrada oturuyorduk.
Ayırdıkça ayrıldık, ayrıldıkça uzaklaştık.
Kalplerimiz uzaklaştı, duygularımız uzaklaştı, insanlığımız uzaklaştı.
Ayırmaktan bıkmadık.
Kendimize zaman ayırmaya başladık.
Oysa her zaman birdi.
Dinimizi, mezhebimizi, inancımızı ayırdık.
Oysa din tekti.
Ayırmaktan bıkmadık.
Yolumuzu ayırdık, işimizi ayırdık,
Paramızı ayırdık.
Bıkmadık!
Mezarlığımızı bile ayırdık.
Bu ayrılıktan bize hayır gelmedi.
Ayrıldıkça her şeyden uzaklaştık.
Cennetten uzaklaşıp,
Cehennemde yerimizi bile ayırdık.